Boccia – sportowa dyscyplina paraolimpijska wywodząca od włoskiej gry w bule – bocce.

Pierwszy raz rozgrywki boccia miały miejsce na światowych igrzyskach niepełnosprawnych w Nowym Jorku w roku 1984. Stałą dyscypliną paraolimpijską stały się od czasu olimpiady w Barcelonie w 1992 roku. Obok goalballa i dyscyplin uprawianych na wózkach jest dyscypliną paraolimpijską niemającą swojego odpowiednika w programie olimpijskim.

Pod wieloma względami gra jest podobna do pierwowzoru. Od bocce odróżniają ją jednak charakterystyczne zapisy regulaminowe:

• wprowadzenie bili na boisko odbywać się może w dowolny sposób: rzucenie, kopnięcie, sprzęt wspomagający np. rynny, pochylnie
• pozycja ciała zawodnika nie jest określona: można stać lub siedzieć (wózek, krzesło)
• wprowadzanie buli na boisko może się odbywać z udziałem asystenta instruowanego przez gracza (np. o głębokim porażeniu mózgowym, bez kończyn)
• istnieje limit czasu przyznawany każdej stronie na rozegranie każdej rundy.

Ze względu na charakterystyczną dla większości gier „bulowych” prostotę zasad, i niewielkie wymagania w zakresie miejsca do gry, boccia polecana jest również jako gra integracyjna.

Boisko

Sprzęt

Bile dostępne są w kilku wariantach, różniących się twardością:
-hard (twarda),
-medium/hard (umiarkowanie twarda),
-medium/soft (umiarkowanie miękka),
-soft (miękka),
-extra soft (super miękka).